بیانیه عفو بین الملل: مرگ فعال کارگری باید آغازی باشد بر ای عکس العمل نسبت به شرایط وحشتناک زندانها در ایران
به گزارش عفو بین الملل، شاهرخ زمانی هنگامی درگذشت که در حال گذراندن دوران محکومیت ۱۱ سال زندان به دلیل فعالیت های اتحادیه ای مسالمت آمیز در زندان رجایی شهرکرج در شمال غرب تهران، بود.
در رابطه با ادعای غلامحسین محسنی اژه ای، سخنگوی قوه قضایی رژیم جمهوری اسلامی، مبنی بر رسیدگی به مرگ شاهرخ زمانی در زندان، عفو بین الملل ضمن استقبال محتاطانه از آن تاکید کرده است که این تحقیات باید «بی طرفانه و مستقل» انجام گیرند. عفو بین الملل همچنین اضافه کرده است که «مرگ شاهرخ زمانی باید سبب گردد که مقامات ایران در رابطه با تغییر شرایط اسفناک زندانها در ایران و همچنین عدم امکان دسترسی زندانیان به مراقبت های پزشکی که یک الگوی رفتاری در ایران است دست به اقدام بزنند. این سازمان اضافه کرده است که تحقیقات در مورد مرگ شاهرخ باید همچنین شامل بررسی تاثیر شرایط بد زندان و عدم دسترسی کافی به مراقبت های پزشکی در مرگ او نیز باشد.»
عفو بین الملل در این گزارش از مقامات حکومت ایران خواسته است که «به طور فوری شرایط بازداشت غیر انسانی در بسیاری از زندان های ایران که سلامتی زندانیان را به خطر انداخته و یا مشکلات پزشکی آنها را تشدید می کند، مورد رسیدگی قرار دهند». در گزارش آمده است که مقامات ایران همچنین باید اطمینان حاصل کنند که تمام کسانی که در بازداشت بسر می برند دسترسی به درمان پزشکی کافی و در سطح استانداردهای بین المللی داشته باشند، حقوق انسانی آنان رعایت شود و به افرادی که نیاز به درمان تخصصی دارند مرخصی پزشکی اعطا شود.»
در بیانیه عفو بین الملل همچنین آمده است:
» ۱۳ سپتامبر ۲۰۱۵، روزی که جسد شاهرخ زمانی توسط هم سلولی هایش یافت شد، مقامات بهداری زندان، بدنبال یک معاینه مختصر، به این نتیجه رسیدند که او از سکته مغزی در گذشته است . خانواده شاهرخ زمانی درخواست کالبد شکافی کردند که قبل از مراسم تشییع جنازه شاهرخ در ۱۴ سپتامبر در شهر تبریز صورت گرفت. اعلام یافته های پزشکی قانونی به دنبال کالبد شکافی تقریبا یک ماه طول خواهد کشید. عفو بین الملل آگاه است که شاهرخ زمانی تا قبل از مرگ بطور کلی از سلامتی خوبی برخوردار بود؛ هر چند که از اواخر ماه سپتامبر ۲۰۱۴ منتظر انجام آزمایش ام آر آی به دلیل سرگیجه های کوتاه و سردردش بود.»
«شاهرخ زمانی، نقاش و دکوراتور ۵۱ ساله بود که در تاریخ ۸ ژوئن ۲۰۱۱ در تبریز بازداشت شد. او در اعتراض به بازداشت خود ۳۲ روز در اعتصاب غذا به سر برد. در ماه اوت سال ۲۰۱۱ ، او با اتهاماتی از جمله ‹اقدام علیه امنیت ملی از طریق ایجاد گروهای مخالف نظام و یا عضویت در این گروه ها› و ‹تبلیغ علیه نظام› اما در حقیقت بدلیل فعالیتهای مسالمت آمیز اتحادیه ای به زندان محکوم شد. شاهرخ زمانی در اکتبر ۲۰۱۱ با قرار وثیقه موقتا آزاد شد، اما دوران محکومیت خود را از ۱۴ ژانویه ۲۰۱۲ در شهر تبریز آغاز نمود. او سپس در تاریخ ۱۳ اکتبر ۲۰۱۲ به زندان رجایی شهر منتقل شد. در طول دوران زندان هیچگاه به شاهرخ زمانی مرخصی داده نشد.»
«در ماه مارس ۲۰۱۴، شاهرخ زمانی به دومین اعتصاب غذای خود در همبستگی با سایر زندانیان و در اعتراض به شرایط بد زندان رجایی شهر دست زد. بخش زندانیان سیاسی در زندان رجایی شهر تنها بخش این زندان است که زندانیان حق استفاده از تلفن را ندارند. برخی از زندانیان از تلفنهای همراه بطور غیرمجاز برای تماس با خانواده هایشان، به خصوص کسانی که خانواده هایشان خیلی دور زندگی می کنند و نمی توانند بطور منظم به ملاقات بیایند، استفاده می کنند. عفو بین الملل گزارشاتی دریافت کرده است مبنی بر این که مقامات زندان، دستگاههای متراکم کننده سیگنال برای جلوگیری از استفاده از تلفنهای همراه در زندانها نصب کرده اند. بسیاری از زندانیان، از جمله شاهرخ زمانی، گزارش داده بودند که آنها از هنگامیکه دستگاههای متراکم کننده فعال شدند از حالت تهوع و سردرد رنج می برند.»
https://www.amnesty.org/
No comments:
Post a Comment